13 Νοεμβρίου 2019
Γράφει η Ντόνια Κανιτσάκη
Πριν από λίγες δεκαετίες, μία νοοτροπία άγνωστη μέχρι τότε στους Έλληνες, ο ωχαδελφισμός, άρχισε να κάνει δειλά – δειλά την εμφάνισή της, μέχρι που επικράτησε. Και τότε άρχισε να εξελίσσεται και να μεταλλάσσεται.
Όταν μας «κινητοποιεί» ένας μαζικός στόχος, τότε αλλάζουμε. Συμπάσχουμε. Συμπράττουμε. Για να λάβει ένα παιδί τη θεραπεία που χρειάζεται για παράδειγμα. Και μπράβο μας…
Όμως, στην εξατομικευμένη καθημερινότητα, ο ωχαδελφισμός τείνει να μετατραπεί σε παντελή έλλειψη ανθρωπιάς.
Το περιστατικό που έζησα πρόσφατα, σε λεωφορείο του ΟΑΣΘ, ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει την άποψη που έχω σχηματίσει τα τελευταία χρόνια.
Βρισκόμουν μεσημέρι σε λεωφορείο της γραμμής 3, με κατεύθυνση προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το λεωφορείο, ως συνήθως, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Στη στάση Σχολή Τυφλών, ανέβηκε μία όμορφη, νεαρή, τυφλή κοπέλα. Κανείς δεν… ίδρωσε, κανείς δεν σηκώθηκε να της δώσει θέση να καθίσει. Παρά το ότι προβλέπονται μέσα στα λεωφορεία θέσεις για ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, δηλαδή για άτομα με αναπηρίες, για εγκυμονούσες, υπερήλικες, μικρά παιδιά κλπ, όλοι… κοιτούσαν αλλού, όλοι έκαναν ότι δεν έβλεπαν.
Ο οδηγός εντόπισε την κοπέλα και ζήτησε να της δοθεί θέση. Άπαντες… σφύριξαν αδιάφορα. Ο οδηγός ξαναζήτησε να δοθεί θέση στην νεαρή. Για δεύτερη φορά όλοι όσοι ήταν καθισμένοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Χρειάστηκε για τρίτη φορά, επιτακτικά αυτή τη φορά, να ζητήσει ο οδηγός θέση για την τυφλή κοπέλα, λέγοντας, αφενός, ότι είμαστε όλοι μας γαϊδούρια και αφετέρου ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει το λεωφορείο μέχρι να δει την νεαρή καθισμένη.
Η «απειλή» του οδηγού επιτέλους «συγκίνησε» κάποιους οι οποίοι με απροθυμία παραχώρησαν θέση στο κορίτσι.
Το περιστατικό αυτό, που βγάζει μάτι, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά γεγονότων που δείχνουν ότι άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και αδιαφορούμε για τον διπλανό μας. Οι ράμπες, για παράδειγμα, είναι συνήθως κατειλημμένες. Το ίδιο ισχύει και με τις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων. Η καφετέρια θα «απλώσει» τα τραπέζια και τις καρέκλες πάνω σε όλο το πεζοδρόμιο, εμποδίζοντας τους πεζούς να περάσουν. Τα μηχανάκια θα διασχίσουν τον πεζόδρομο, αδιαφορώντας αν εκεί περπατούν αμέριμνοι πεζοί.
Όλοι έχουμε γίνει και γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες σχετικών περιστατικών, και μάλιστα σε καθημερινά βάση, και είναι στο χέρι μας να τα σταματήσουμε. Πώς; Αρχίζοντας από τον εαυτό μας!
