20 Δεκεμβρίου 2019
Γράφει η Ντόνια Κανιτσάκη
Ο άδειος τενεκές κάνει θόρυβο. Και δεν νομίζω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Όσο πιο άδειος είναι κάποιος από επιχειρήματα, τόσο πιο πολύ φωνάζει. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το πολύπαθο μετρό της Θεσσαλονίκης και ειδικά με τον σταθμό Βενιζέλου. Ναι, η κατασκευή του μετρό, έφερε στο φως σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα. Ναι, τα ευρήματα αυτά αποτελούν κληρονομιά όλων μας. Ναι, πρέπει να τα διαφυλάξουμε. Ναι, πρέπει να τα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Την ίδια ώρα, βέβαια, πρέπει να προχωρήσουμε. Πρέπει να κάνουμε την Θεσσαλονίκη ανθρώπινη, βιώσιμη, πρέπει η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει μετρό. Άρα; Τι πρέπει να διαλέξουμε; Μετρό ή αρχαία; Μα, φυσικά, και τα δύο. Γίνεται; Γίνεται!
Η λύση είναι απλή –τεχνικά πολύπλοκη ίσως- αλλά απλή, διότι έχουμε και την αναγκαία τεχνολογική δυνατότητα και την επιστημονική ικανότητα, αλλά και τα παραδείγματα εφαρμογής σε πολλές πόλεις και χώρες. Γίνεται απόσπαση των αρχαιολογικών ευρημάτων, κατασκευάζεις το έργο και, στη συνέχεια, επανατοποθετείς τα ευρήματα. Έτσι ναι, έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Στη Θεσσαλονίκη, όμως, υπάρχουν «επαγγελματίες» ευαίσθητοι, που πάντα αντιδρούν, πάντα εμφανίζονται ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι, πάντα χρήζουν τους εαυτούς τους θεματοφύλακες. Συνήθως του περιβάλλοντος, λες και είναι οι μόνοι που τους αφορά, και, εσχάτως, θεματοφύλακες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Το χειρότερο είναι ότι όταν δεν περνάει το δικό τους, επειδή αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι εκτός πραγματικότητας, όχι μόνον δεν το παραδέχονται, αλλά αντίθετα σηκώνουν το… λάβαρο της επανάστασης και με περισσή ευκολία κατηγορούν, λοιδορούν, στοχοποιούν, όσους θέλουν να προχωρήσουν.
Έτσι συμβαίνει και τώρα, με τη Βενιζέλου, μετά από την γνωμοδότηση του ΚΑΣ για απόσπαση των αρχαιολογικών ευρημάτων και επανατοποθέτησή τους μετά την κατασκευή του σταθμού του μετρό.
Αφού πέρασαν μερικά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν την τύχη του έργου στα χέρια τους, χωρίς να το προχωρήσουν, κάνουν δηλώσεις για «οργανωμένο έγκλημα», για «αδιαφορία για την ιστορία», για «ανθρώπους σε διατεταγμένη υπηρεσία», για «σύγχρονους Έλγιν», για «πόλεμο που δεν τελείωσε» και άλλα πολλά. Επιπλέον προαναγγέλλουν… «μαζικές αντιστάσεις», «κοινωνικές κινητοποιήσεις» και λένε ότι «η πόλη δεν θα αφήσει να συμβεί αυτό που σχεδιάζουν».
Καταδικάζουν, λοιδορούν, στοχοποιούν ανθρώπους, φωνάζουν, κάνουν θόρυβο. Σαν τον θόρυβο που έκαναν όταν βροντοφώναζαν ότι «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Τότε αρκετοί δεν ήξεραν και τους πίστεψαν. Σήμερα ξέρουν όλοι.
Υ.Γ. Πριν από μερικές δεκαετίες, σχεδιάστηκε για τη Θεσσαλονίκη περιφερειακή οδός. Εννοείται ότι υπήρξαν εντονότατες αντιδράσεις. Οι… γνωστοί θεματοφύλακες, ήταν στα κάγκελα, φωνάζοντας ότι θα καταστραφεί ο πνεύμονας της Θεσσαλονίκης, το περιαστικό της δάσος. Καθυστέρησαν το έργο –που δεν το ήθελαν καθόλου- κατάφεραν να τροποποιηθεί η αρχική του χάραξη και τελικά πέτυχαν να κατασκευαστεί ένας κουτσουρεμένος, επικίνδυνος δρόμος. Ένας δρόμος, ωστόσο, ο οποίος, έστω και σε αυτή την κατάσταση ευτυχώς υπάρχει, διότι αλλιώς ένας Θεός ξέρει τι θα επικρατούσε στη Θεσσαλονίκη σήμερα.
Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται ότι τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της, η περιφερειακή οδός δεν είχε φωτισμό. Γιατί; Επειδή οι επαγγελματίες ευαίσθητοι διαμαρτύρονταν, λέγοντας ότι αν φωτιστεί ο δρόμος θα μοιάζει από μακριά σαν μια… γιρλάντα γύρω από τη Θεσσαλονίκη.
Θα ήταν μια ιστορία για γέλια, αν δεν υπήρχαν νεκροί, οπότε είναι σίγουρα μια ιστορία για κλάματα. Διότι όταν δόθηκε σε κυκλοφορία η περιφερειακή οδός, χωρίς φωτισμό, άρχισαν να σκοτώνονται άνθρωποι. Και, εκ των υστέρων, έτρεχαν οι υπηρεσίες να βάλουν φώτα! Από την ιστορία πρέπει να διδασκόμαστε. Κάποιοι αρνούνται. Οι υπόλοιποι, καλά θα κάνουν να κλείνουν τα αυτιά τους στις σειρήνες του διχασμού.
