Όταν οι παιδικές ψυχές γίνονται… “δολώματα”

20 Δεκεμβρίου 2019

Γράφει η Ειρήνη Γκέλη

Όταν η ψυχή συνηθίζει, χάνεται.

Όταν η ψυχή συνηθίζει στη βία, συνηθίζει στον πόνο που υπάρχει γύρω της… παύει να έχει συναισθήματα. Και αγωνίζεται για τη δική της επιβίωση.

Πολλές φορές σκέφτομαι πώς καταντήσαμε έτσι…

Η οικονομική κρίση, που ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε, έφερε ακόμη περισσότερους ανθρώπους στο δρόμο. Στο παγκάκι της γειτονιάς, στα κρύα μάρμαρα των οικοδομών.

Δυστυχώς όμως έφερε μαζί της και την εκμετάλλευση, και αυτό που με ενοχλεί είναι κυρίως η εκμετάλλευση των παιδιών.

Περπατάς στην Τσιμισκή και συναντάς στο δρόμο σου οικογένειες να ζητιανεύουν κρατώντας στην αγκαλιά τους παιδιά. Πατέρας, μάνα, παιδί. Τραγική εικόνα, αλλά ακόμη πιο τραγική η σκέψη των «γονιών». Πριν από λίγο καιρό μια ΜΚΟ είχε μιλήσει για το φαινόμενο του υποτιθέμενου μετανάστη – πρόσφυγα. Όπως θέλετε πείτε το. Γυναίκες φορούσαν μαντήλες και προσποιούνταν τις Σύριες, τις Αφγανές, τις Πακιστανές.

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για αθίγγανους, κυρίως από τη Βουλγαρία.

Η λαμογιά είναι τελικά ίδιον πολλών λαών. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ζούμε μ΄αυτό. Με νοιάζουν τα παιδιά, που κάθονται μαζί τους στο κρύο. Με νοιάζει γιατί μου δίνουν την αίσθηση του δολώματος για να βγει το «μεροκάματο».

Με νοιάζει που όλοι προσπερνάμε ρίχνοντας το βλέμμα μας στην επόμενη βιτρίνα ή περπατάμε χαμένοι στις δικές μας σκέψεις, στα δικά μας προβλήματα.

Με νοιάζει και με προβληματίζει, που στέκουν εκεί, με την ανοχή της πολιτείας.

Δεν αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά στο δρόμο…αυτή η εικόνα με πονάει. Θέλω να τα αγκαλιάσω…ποιο απ΄όλα όμως; Είναι τόσα πολλά…και η αδιαφορία των αρμοδίων τόσο μεγάλη.

Και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει λύση…έχω μεγαλώσει πολύ για να πιστεύω στα παραμύθια. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει βούληση…και αυτό με θλίβει περισσότερο.

Author: newsroom

Share This Post On
468 ad
Share This