18 Νοεμβρίου 2019
Το τελευταίο διάστημα γίναμε θεατές μιας ακόμη παράστασης (απροσδιορίστου είδους) στην σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Μόνο που η συγκεκριμένη παραγωγή ήταν διαδραστική. Σκηνές της διαδραματίστηκαν σε διαδρόμους, φουαγιέ, γραφεία με κλειστές ή ανοιχτές πόρτες ενώ ο διάλογος που άνοιξε θύμιζε παιχνίδι του Τσιτσιπά, με τις μπαλιές να ηχούν σαν μικρές «βόμβες» στα αυτιά μας.
Οι πρωταγωνιστές πολλοί και άλλοι τόσοι κομπάρσοι. Άλλοι έπαιξαν καλά το ρόλο τους και άλλοι ήθελαν ακόμη λίγη δουλίτσα.
Το γεγονός πολυεπίπεδο και με πολλές αναγνώσεις. Όσοι κράτησαν την ψυχραιμία τους μπόρεσαν να γράψουν μια αντικειμενική κριτική για την όλη παράσταση χωρίς να παρασύρονται από το ρεύμα που δημιουργήθηκε από κάποιες παρέες.
Η ενασχόληση μου για περισσότερα από είκοσι χρόνια με τη δημοσιογραφία μου έμαθε να «ψάχνω» το θέμα από όλες τις πλευρές του. Η εμπλοκή μου για τρία χρόνια στα γρανάζια του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος μου έμαθε πολλά για το πώς λειτουργεί το «σύστημα». Πέτυχα και εγώ αλλαγή διοίκησης. Άκουσα πολλά και είδαν πολλά τα μάτια μου αλλά αυτά είναι «δικά» μου. Αν θέλεις να δημοσιοποιήσεις κάτι, πρέπει να το κάνεις ολοκληρωμένα. Και όχι με μασημένα λόγια. Αυτά τα μασημένα λόγια με κάνουν και απορώ. Δεν αναφέρομαι σε υπουργούς, προέδρους, διευθυντές. Αναφέρομαι σε απλούς ανθρώπους χωρίς τίτλους που λένε και δεν λένε.
Διαβάζω συνεντεύξεις, βαρύγδουπους τίτλους, «σεντόνια» για τα όσα συνέβησαν. Η αλήθεια πολλές φορές κρύβεται μέσα σε ελάχιστες γραμμές, ακόμη και σε σιωπές. Δεν χρειάζεται να κραυγάζεις για το δίκαιό σου. Αυτό θα φανεί στον χρόνο…
Θυμάμαι την αείμνηστη πρόεδρο του ΚΘΒΕ Μένη Λυσαρίδου…
Μόλις άλλαξε η κυβέρνηση προσπαθούσε απεγνωσμένα επί τρεις μήνες να επικοινωνήσει με το Υπουργείο Πολιτισμού. Τι mail, τι επιστολές (επίσημες κ ανεπίσημες), τι αναπάντητες κλήσεις, τι μηνύματα στον τηλεφωνητή, τι μηνύματα σε γραμματείς. Τίποτα από την άλλη πλευρά. Σιγή ιχθύος.
Όχι ο ίδιος ο υπουργός (Νίκος Ξυδάκης), ούτε καν ένας συνεργάτης ή ένας απλός υπάλληλος του Υπουργείου δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στην Πρόεδρο της Δεύτερης Κρατικής Σκηνής στην Ελλάδα.
Η παραίτηση για την Μένη Λυσαρίδου ήταν μονόδρομος καθώς την απασχολούσε μόνο η συνεργασία και η προσφορά κ όχι η καρέκλα. Ακολούθησαν και τα υπόλοιπα μέλη του τότε Διοικητικού Συμβουλίου. Η στάση της είναι -δυστυχώς- σπάνιο παράδειγμα πολιτικού ήθους και στάσης απέναντι σε αυτό που λέμε “καρέκλα”. Δεν αντιλαμβάνομαι, στην πρώτη ανάγνωση, γιατί αποσιωπήθηκε από τους περισσότερους, όπως αποσιωπήθηκε και από τον τότε υπουργό Νίκο Ξυδάκη.
Τόσο η Μένη Λυσαρίδου όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. δεν τελούσαν απλώς υπό παραίτηση, αλλά υποχρεώθηκαν λόγω της προσβλητικής απαξίωσης. Πολλές φορές σε μια… παράσταση κάποια πράγματα ξεχνιούνται ή κόβονται, καθαρά για εξοικονόμηση του χρόνου. Ευτυχώς όμως που τα περισσότερα είναι καταγεγραμμένα και μας δείχνουν ότι η αλήθεια πολλές φορές προτιμά τη δική της σιωπή… Για τους δικούς της λόγους.
