6 Ιανουαρίου 2020
Γράφει ο Βαγγέλης Στολάκης
Λίγες ώρες μετά την αλλαγή του χρόνου – χρόνου δίσεκτου αλλά και ισορροπίας: 2020 – χάζευα στα social media, ανταλλάσσοντας ευχές, πατώντας «καρδούλες» στο instagram και μοιράζοντας «χαμόγελα» και «χαχα» κάτω από αναρτήσεις στο facebook. Και καθώς «σκρόλαρα», έπεσα πάνω σε δυο δημοσιεύσεις πολιτικών προσώπων. Λάμψη, στρας, ωραία φορέματα, ψηλοτάκουνες γόβες, προσεγμένο μακιγιάζ, «τόλμη και γοητεία».
Συνεχίζω την αναζήτηση. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το χαλαρώνεις στον καναπέ του σπιτιού σου και να χαζεύεις. Να αδειάζεις το κεφάλι σου και να προετοιμάζεσαι για την επόμενη ημέρα. Θέτοντας μικρούς αλλά και μεγαλύτερους στόχους. Και εκεί που χαζεύω στο timeline μου εμφανίζονται ολοένας και περισσότεροι αναγνωρίσιμοι πολιτικοί που ποζάρουν σαν σταρ του σινεμά μπροστά από την κάμερα του κινητού και στην συνέχεια «μοιράζονται» με τους διαδικτυακούς τους φίλους τις στιγμές.
Θα αναρωτηθεί κανείς: «Και γιατί είναι κακό αυτό»; Σπεύδω να απαντήσω: «Καθόλου κακό δεν είναι». Είναι όμως κακό να νομίζει ένας εκπρόσωπος του λαού (στο κοινοβούλιο ή σε κάποιο δήμο) πως ο κόσμος τον εξέλεξε για να φωτογραφίζεται, να κάνει live στο facebook ή να «ανεβάζει» stories στο instagram. Πολιτικοί και πολιτική της εικόνας και του φαίνεσθαι. Και μάλιστα της καλοστημένης εικόνας που πολλές φορές έχει κακό αποτέλεσμα.
Λείπει το «είναι». Είναι προκλητικό για τον Θεσσαλονικιό που παραμονή Πρωτοχρονιάς ξεροστάλιαζε στην στάση να περιμένει τον ΟΑΣΘ κι αν ήταν τυχερός και κατάφερε να μπει σε ένα ασφυκτικά γεμάτο όχημα και στριμώχτηκε μέσα σε αυτό σαν την παστή σαρδέλα να βλέπει τους ανθρώπους που ψήφισε για να του λύσουν προβλήματα της καθημερινότητας να αναλώνονται σε αυτού τους είδους την πολιτική. Την πολιτική του life style και του star system.
Είναι προκλητικό, την ώρα που το ΜΕΤΡΟ εδώ και δεκαετίες δεν έχει ολοκληρωθεί να ΜΕΤΡΟύμε stories για τις συναντήσεις, τις συσκέψεις, τις επαφές που είχε ο τάδε με τον δείνα με πομπώδη check in. Και για τα check out, για εκείνα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν δεν μιλά κανείς. Είπαμε, η εικόνα είναι εύκολη, εύπεπτη και δεν εγείρει πολλά γιατί.
Η Θεσσαλονίκη, λένε αν και έχει προοπτικές είναι καταδικασμένη να ζει στην σκιά της Αθήνας. Είναι καταδικασμένη να μην έχει ΜΕΤΡΟ, να μην έχει λεωφορεία, να μην διαθέτει επιστημονικό προσωπικό γιατί εξαιτίας της κρίσης χιλιάδες «φρέσκα» μυαλά την εγκατέλειψαν, να μην έχει μεγάλες εταιρίες, να μην διαθέτει υποδομές, να μην διαθέτει σύγχρονα δίκτυα, να μένει χωρίς νερό για περίπου δυο βδομάδες, να, να, να… Η Θεσσαλονίκη ήταν καταδικασμένη γιατί κάποιοι την καταδίκασαν να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Μέτριοι πολιτικοί, μέτριοι πολιτευτές, μέτριοι κομματικοί χωρίς οράματα και χωρίς σχέδιο που το μόνο προσόν που είχαν ήταν πως χειροκροτούσαν καλά τον ηγέτη. Τον όποιο ηγέτη. Μπλε, πράσινο, κόκκινο, ροζ. Σημασία δεν έχει το χρώμα. Άλλωστε όταν έφευγε ο ένας, ερχόταν ο άλλος που επίσης χειροκροτούσε καλά. Αυτό έλειπε από την πόλη. Άνθρωποι που με μεράκι, σχεδιασμό και στόχο θα δημιουργήσουν μια πόλη σύγχρονη, με υποδομές, δίκτυα που θα έχει την δική της ταυτότητα και δεν θα την αναζητά έχοντας ως σημείο αναφοράς την Αθήνα.
Ας ελπίσουμε πως κάτι αλλάζει όσο περνούν τα χρόνια και οι δεκαετίες. Ας ελπίσουμε πως έχοντας μάθει από τα λάθει του παρελθόντος κάποιοι θα σχεδιάσουν το μέλλον με τόλμη και αποφασιστικότητα. Ας ελπίσουμε πως κάποιοι θα βαρέσουν το χέρι στο τραπέζι και δεν θα σκεφτούν αν θα πονέσουν το δάχτυλο με το οποίο συνηθίζουν να κάνουν.. boomerang.
